Jaar na herseninfarct voltooit blinde Alice fietstocht van 2340 kilometer: ‘Voel me een nieuw mens’

Bron: Rinmond.nl
Auteur: Kim van Niekerk


Ze is volledig blind en had een jaar geleden een herseninfarct, maar toch is de uitdaging haar gelukt: Alice Kortekaas (58) fietste in vier weken tijd 2340 kilometer op de tandem naar Spanje. Ze heeft daarmee niet alleen geld opgehaald voor het goede doel, maar is na haar avontuur ook meerdere levenslessen rijker geworden. “Het was een ervaring voor het leven”, aldus de Rotterdamse.
Na vier weken fietsen door de bossen, bergen en ongerepte natuur, bereiken Alice en ’tandempiloot’ Miel in ’t Zand afgelopen zaterdag hun eindbestemming ten zuiden van Valencia, in Spanje. “Zondag en maandag heb ik toen nog lekker op het strand gelegen en dinsdag ben ik weer naar huis gevlogen”, vertelt Alice donderdagmiddag.
Het is voor haar weer even wennen om op Hollandse bodem te zijn, zonder tandem. “Ik zit nog steeds wel vol adrenaline. Maar ik slaap ook heel goed, want ik ben nog wel heel moe.”

 

Onvergetelijke momenten

Alice wordt gelijk enthousiast als ze vertelt over haar avontuur: “Het was een ervaring voor het leven.” Haar hoogtepunten? “De Pyreneeën bereiken. Je komt ineens op een soort geitenpaadjes waar fietsen niet meer mogelijk is en je gaat steile bergen af. Dat je dat toch maar weer doet”, noemt ze als voorbeeld.
Ook qua verzorging was alles tot in de nopjes geregeld. “Elke week kwam een andere verzorger invliegen om tijdens de tocht te helpen. Ik ben niet ziek, maar wel blind en vergeetachtig, dus ik heb wel hulp nodig.” De vrouw van fietsmaatje Miel was zelfs de hele reis mee als hulp. “Zij is zelf ook ziek, maar ondanks dat heeft ze zichzelf weggecijferd om ons vier weken helemaal te begeleiden van top tot teen.” Alice waardeert dat enorm.

Terugdenkend aan de hoogtepunten van haar reis, benoemt ze ook de gesprekken die ze onderweg had met Miel. “Ook al zijn we het op sommige vlakken helemaal niet met elkaar eens, toch kunnen we heerlijk discussiëren en elkaar aan het einde van de dag omarmen.” Wat voor haar ook onvergetelijk was, is het feit dat haar ouders vier dagen meereisden. “En mijn moeder stond onverwacht ook nog bij de finish, samen met mijn neefje. Dat was een gigantische verrassing.”

 

Onverwacht stond de moeder van Alice bij de finish in Spanje.

© Privé

Ondanks dat Alice niet kan zien, kon ze de reis goed visualiseren. Miel deed gedetailleerd verslag van wat er in de omgeving te zien was. “Ik heb vroeger altijd kunnen kijken, dus ik zie wel voor me wat hij zegt”, legt ze uit. “Hij kan ook heel gepassioneerd vertellen. Dus ik heb echt het idee gehad dat ik de reis heb kunnen bekijken.” Het feit dat ze de omgeving wél goed voelt, hoort en ruikt, heeft daarbij geholpen.

 

Tegenslagen onderweg

Maar de reis was niet alleen maar geweldig: het fietsen was soms ook zwaar. Op lichamelijk gebied was dat vooral de laatste week het geval, in Spanje. “Dat was het zwaarst, dat kwam door de warmte. De wegen zijn daar gevaarlijker. In Frankrijk heb je fietspaden langs rivieren en koelte van water, maar in Spanje fiets je op hardnekkige bergen tussen de auto’s. Dat was wel spannend en eng.”

Daar blijft het niet bij. “Je bent vier weken van huis, dus dat betekent ook vier weken mijn dochter en kleinkinderen missen. En mijn hulphond.” Ook is ze geschrokken van de verlaten dorpen die ze tegenkwam tijdens de tocht. “In Frankrijk staan zoveel huizen leeg en heb je soms hele verlaten dorpen. Als je dan zulk weids landschap ziet en denkt aan de woningnood hier of de opvang die krap is voor vluchtelingen. Dan denk ik: wat zitten we toch allemaal moeilijk te doen?”

 

Door een val, raakten Alice en Miel gewond en waren pijnstillers nodig tijdens het vervolg van de rit.

© Privé


Nog een tegenvaller: op de allereerste dag vielen Alice en Miel toen ze door België fietsten. In eerste instantie kregen de twee de slappe lach. “Dan lig je ineens met de tandem op je buik”, lacht Alice. “Maar later realiseer je je: het doet toch zeer.” Ze fietsten door, maar toen de pijn bleef, was een huisartsbezoekje noodzakelijk. “Ik had een krom staartbeentje, mijn stuitje was verplaatst. En Miel had zijn hand gekneusd.”
De rit werd zwaarder. “We zaten aan de pijnstillers, overdag drie keer paracetamol.” Toch spreekt ze er vrij nuchter over. “Het is wel een dieptepunt, maar dan realiseer je je: bij ons gaat de pijn over, maar bij mensen met ALS of kanker niet.” En juist voor die patiënten heeft ze tijdens haar rit geld opgehaald. Het goede doel waar ze voor fietste, bleef constant een drijfveer.

Alice en Miel hebben met hun fietstocht geld ingezameld voor Topsport For Life. De stichting heeft als doel om volwassen mensen met een levensbedreigende ziekte zoals ALS of kanker een betere kwaliteit van leven te geven. Het geld dat is opgehaald, wordt onder meer besteed aan het in vervulling brengen van wensen van patiënten. De opbrengst is al ruim boven de 28 duizend euro en de actie loopt nog steeds door.

 

Levenslessen

“Ik heb veel geleerd over het leven maar ook over mezelf. Ik had het een en ander te bewijzen voor mezelf.” Dat laatste vraagt om uitleg: “Buiten het feit dat ik blind ben, heb ik vorig jaar een herseninfarct gehad. Artsen hadden zoiets van: je moet misschien toch nadenken over een verzorgingstehuis. Zelfstandig wonen zou problematisch wonen. Maar ik heb hiermee toch wel bewezen dat zelfstandig wonen prima kan, uiteraard wel met wat hulp.”

 

Alice met haar hulp en Miel onderweg.

© Privé

 

Naar eigen zeggen voelt Alice zich “een nieuw mens” na de fietstocht. “Ik ben 58 en ga richting de 60. En ik heb nu eindelijk het gevoel gekregen dat ik volwassen ben geworden. Dat vind ik wel een heel mooie eyeopener voor mezelf, al is dat misschien raar gezegd voor iemand die blind is”, vertelt ze vol overtuiging.
Wat maakt dat ze zich nu als een nieuw en volwassen mens voelt, vindt ze lastig uit te leggen zonder dat het té persoonlijk wordt. Wat ze er wel over kwijt kan: “Ik was vroeger altijd heel erg van mijn mening geven aan anderen, mezelf altijd een beetje overschreeuwen. Maar ik heb gemerkt: in stilte vind je veel meer kracht dan in het lawaai.”
Een andere levensles: een positieve kijk op het leven behouden, ondanks tegenslagen. “En ik wil leven door andere mensen meer te schenken. Ik wil meer geven dan nemen, dat is wat ik heb geleerd”, voegt de Rotterdamse daar aan toe. Dat laatste blijft ze in ieder geval doen, want ze blijft zich ook na haar fietstocht nog volop inzetten voor doelen die voor haar belangrijk zijn.

Reactie verzenden